G.217/1 مسلمانان مرا وقتی دلی بود / كه با وی گفتمی گر مشكلی بود
G.217/2 به گردابی چو می‌افتادم از غم / به تدبیرش امید ساحلی بود
G.217/3 دلی همدرد و یاری مصلحت بین / كه استظهار هر اهل دلی بود
G.217/4 ز من ضایع شد اندر كوی جانان / چه دامنگیر یا رب منزلی بود
G.217/5 هنر بی‌عیب حرمان نیست لیكن / ز من محروم‌تر كی سائلی بود
G.217/6 بر این جان پریشان رحمت آرید / كه وقتی كاردانی كاملی بود
G.217/7 مرا تا عشق تعلیم سخن كرد / حدیثم نكته هر محفلی بود
G.217/8 مگو دیگر كه حافظ نكته‌دان است / كه ما دیدیم و محكم جاهلی بود
CXXXVI
Müslümanlar, bir vakit benim de bir gönlüm vardı, bir müşkülüm oldu mu ona söylerdim.
Dertten bir girdaba düştüm mü, tedbiriyle bir kıyıya varırım diye umardım.
Benimle dert ortağıydı, iş bilir bir dosttu. Gönül ehli olanların hepsi ona dayanır, ona güvenirlerdi!
Sevgilinin civarında beni bırakıp kayboldu gitti. Yarabbi, orası ne etek tutan durakmış ki!
Hüner, mahrumiyet ayıbıyla beraberdir, fakat benden daha mahrum bir yoksul da olur mu?
Bu perişan cana merhamet et... vaktiyle o da iş bilirdi, o da kâmildi! Aşk bana söz söylemeyi öğrettiği andan beri, sözlerim her meclisin nüktesi oldu.
Artık Hafız nüktecidir deme... çünkü gördük biz, o sağlam bir cahil!
Muselmanan mera vakti dili bud
Ki ba vey guftemi ger muşkili bud
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder