Gazel 050 - به دام زلف تو دل مبتلای خويشتن است

G.50/1  به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است / بكش به غمزه كه اینش سزای خویشتن است

G.50/2  گرت ز دست برآید مراد خاطر ما / به دست باش كه خیری به جای خویشتن است

G.50/3  به جانت ای بت شیرین دهن كه همچون شمع / شبان تیره مرادم فنای خویشتن است

G.50/4  چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل / مكن كه آن گل خندان برای خویشتن است

G.50/5  به مشك چین و چگل نیست بوی گل محتاج / كه نافه‌هاش ز بند قبای خویشتن است

G.50/6  مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر / كه گنج عافیتت در سرای خویشتن است

G.50/7  بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او / هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است

LXXXIV

Gönül, kendi kendisini zülfünün tuzağına müptela kıldı, onu gamzenle öldür... layığı bu! 

Gönlümüzü ele almak, muradımızı vermek elinden geliyorsa durma, lütfet... çünkü tam yerinde bir hayırdır doğrusu.

Gülün güzelliği Çin ve Çigil diyarındaki miske muhtaç değildir. Nefesi kendi kaftanının iliğinden hasıl olur.

Ey tatlı dilli sevgilim, canına ant olsun, karanlık gecelerde mum gibi yanıp yakılmadaki maksadım kendimi yok etmektir.

Ey bülbül, sana gülün işvesini, tabiatını söyledim ya... bırak bu aşkı; çünkü o gülümseyen gül, ancak kendisini beğenir, kendi fikrine uyar.

Âlemin mürüvvetsiz devletlilerine başvurma, onların kapılarına varma. Afiyet hazinen yine kendi evinde, yine kendi yurdundadır.

Hafız yandı, bitti diye, sevgiliye karşı beslediği aşk şartını bozmadı. Hâlâ ahdinde duruyor, hâlâ vefakâr!

Be dam-ı zulf-i tu dil mubtela-yı hiştenest 

Bikuş be gamze ki ineş seza-yi hiştenest