G.317/1 فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم / بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
G.317/2 طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق / كه در این دامگه حادثه چون افتادم
G.317/3 من ملك بودم و فردوس برین جایم بود / آدم آورد در این دیر خراب آبادم
G.317/4 سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض / به هوای سر كوی تو برفت از یادم
G.317/5 نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست / چه كنم حرف دگر یاد نداد استادم
G.317/6 كوكب بخت مرا هیچ منجم نشناخت / یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
G.317/7 تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق / هر دم آید غمی از نو به مبارك بادم
G.317/8 می‌خورد خون دلم مردمك دیده سزاست / كه چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
G.317/9 پاك كن چهره حافظ به سر زلف ز اشك / ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم
CCCXXXII
Açık söylüyorum, bu sözümden de neşelenmekteyim, gönlüm sevinçle dolu, aşk kuluyum, iki cihandan da hürüm!
Mukaddeslik gülşeninin kuşuyum. Bu hadise tuzağına nasıl düştüm, bu ayrılığı nice anlatayım?
Ben melektim, cennet de makamımdı. Beni bu çok harap yere Adem getirdi!
Senin civarının havasıyla Tuba ağacının gölgesi de hatırımdan çıktı, hurinin gönül alıcılığı da, havuz kıyısı da!
Gönlümün levhinde sevgilinin elif boyundan başka bir harf yok. Hocam, başka bir harf belletmediyse, ben ne yapayım?
Bahtımın yıldızını hiçbir müneccim tanımadı. Yarabbi, ben bu cihan anasından ne talihle doğdum ki?
Aşk meyhanesinin kapısına kulağı küpeli bir kul olalı, her an yem bir gam beni kutlamaya gelmekte!
Gözbebeğim gönlümün kanını içmekte; layık da. Neden insanların gözbebeğine gönül verdim?
Hafız'ın yüzünü saçlarınla gözyaşından arıt. Yoksa bu daimi sel, temelimi yıkacak!
Faş migûyem-u ezgufte-i hod dil-şadem
Bende-i 'ışkam u ez-her du cihan azadem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder